खऱ्याखुऱ्या गमतीदार गोष्टी
हजरत उमर फारुख (र.) यांच्या काळात एक अतिशय प्रसिद्ध सैनिक होते. उमरव बिन मआदी कर्ब (र.) असं त्यांचं नाव. ते खूप शूर होते. त्यांना हजार घोडेस्वारांच्या बरोबरीचे मानले जायचे. त्यांचा एक मजेशीर किस्सा नमूद करत आहे. आपल्याला वाचून निश्चितच आनंद मिळेल.
एके दिवशी उमरव बिन मआदी कर्ब (र.), एका शत्रू सैनिकाशी लढत होते. उमरव बिन मआदी कर्ब (र.) शत्रू सैनिकावर भारी पडू लागले, म्हणून तो स्वतःला वाचवण्याच्या योजनेचा विचार करू लागला. त्याने स्वतःला खड्ड्यात झोकून दिले. हे पाहून उमरव बिन मआदी कर्ब यांनी आपला हात थांबवला. कुणी अडचणीत सापडल्यास त्याच्यावर हल्ला करायचा नाही. त्याचा गैर फायदा घ्यायचा नाही. अशी त्यांना सवय होती.
ते शत्रू सैनिकाला म्हणाले, "खड्ड्यातून बाहेर पड, घोड्यावर स्वार होऊन माझ्याशी लढ."
शत्रू सैनिक म्हणाला, "मी एका अटीवर खड्ड्यातून बाहेर येईन."
त्यांनी अट विचारली.
तो सैनिक म्हणाला, "अट अशी आहे की, मी घोड्यावर बसून लगाम हातात घेईपर्यंत तू माझ्यावर हल्ला करणार नाहीस."
उमरव बिन मआदी कर्बने वचन दिले.
आता तो खड्ड्यातून बाहेर आला, आपली शस्त्रे खाली टाकली, घोड्याची लगाम हातात धरली आणि पायी निघाला. हे पाहून उमरव बिन मआदी कर्ब म्हणाले कुठे निघालास?
त्याने उत्तर दिले, "घरी."
पुन्हा विचारले, "का?"
उत्तर दिले, "जीव वाचवण्यासाठी. तू आता मला मारू शकत नाहीस. मी शस्त्र उचलणार नाही आणि घोड्यावर स्वार होणार नाही.”
शत्रू सैनिक स्मितहास्य करत निघून गेला. उमरव बिन मआदी कर्ब त्याच्याकडे पाहतच राहिले. वचन दिले होते! मग आता काय करायचं? वचन पूर्ण करावेच लागणार होते. तो गेल्यावर उमरव बिन मआदी कर्ब स्वतःशीच हसले.
उंटाचे पिल्लू
एकदा एका माणसाने प्रेषित मुहम्मद (स.) यांना उंट मागितला.
प्रेषित म्हणाले, 'उंटाचे पिल्लू देईन.'
ती व्यक्ती म्हणाली, "हे अल्लाहचे प्रेषित, मी उंटाच्या पिल्लाचे काय करू? मला त्याच्यावर ओझे लादायचे आहे."
प्रेषित म्हणाले, 'आम्ही तर तुम्हाला उंटाचे पिल्लुच देऊ.'
मग प्रेषितांनी आपल्या एका साथीदाराला इशारा केला. साथीदार एक दणकट उंट घेऊन आला.
प्रेषित, उंट त्या व्यक्तीच्या स्वाधीन करत म्हणाले, "उंट लहान असो की मोठे, पिल्लू तर उंटाचेच आहे ना!"
हे ऐकून सर्वांना गंमत वाटली आणि हसू आले.
गोष्ट खरी आहे. उंट कितीही मोठा झाला तरी पिल्लू उंटाचेच!
- सय्यद झाकीर अली
परभणी.
9028065881
Post a Comment