झपाट्याने बदलणारा काळ, आधुनिकतेचा प्रचंड वेग, जगण्याच्या अखंड धडपडीत, स्वतंत्र देशाचा नागरिक गुलाम झालाय. होय, आपण गुलाम आहोत आपल्या प्रत्येकाच्या मेंदूत अपडेट केला गेलाय पक्क्या सॉफ्टवेअरने. मानवी भावभावनांचा लंपट व्यवहार गुंतागुंतीचा करताहेत लोकशाहीचे सगळेच खांब ! भासमय डीजीटली सुखाचा जादूई सहवास देत माथी बिघडवली गेलीत अख्ख्या पिढीची सांस्कृतीक कला, शिक्षण, उद्योग व्यवसाय समाज आणि राजकारणाच्या प्रत्येक कोपऱ्यात हताश नागरिकता आणि भयाण भविष्याच्या खुणा गडद झाल्यात प्रतिक-प्रतिमांच्या उदात्तीकरणाच्यासोबत खोट्यालाच खरेपणाची मॅजिकल झालर विकला गेलाय. द्वेषघृणा, प्रतिज्ञेतला देशबांधव, संपलाय आता आपल्या अस्मितेच्या गौरवगाथा नव्याने पाडून-मांडून, वाद चर्चेने नव्हे तर रक्त सांडूनच मिरवता येतात ही नवी पद्धत रूढ होतेय. रक्त सांडल जातंय. जीव संपवले जाताहेत चटके दिले जाताहेत, भर चौकात बांधून मारले जातेय.
‘आपला नव्हे’ या भावनेतून नैराश्याच्या उर्जेचा डोस द्वीगुणीत करून कापलं - जाळलं जातंय एकमेकाला. विवेकी चांगलं वगैरे म्हणत ओरडणाऱ्यांचा आवाज सिलेक्टीव्ह झालाय. भूमिकांचा पसारा झालाय. तत्वांचा, बाजार नितीमुल्य, मानवता निर्वस्त्र झालीय. आपण काहीजण प्रतिक्रिया देतोय. स्वत:च अस्तित्व सांभाळून, प्रसंगी ‘जगणंपणाला’ लावून झगडताहेत. हा संघर्षपण अस्तित्वांच्या कप्पेबाजीत फुटकळ झालाय. वेचक वेधक आपला जातधर्म फायद्याचे तेवढेच बघायचे या विचारवंती अट्टाहासाने मृतवत झालेल्या सवयीचा निषेध, लढाईचा हा डाव रडीचा आहे शेवटी काय देश म्हणजे तरी? दगड, पाणी, नद्या, राज्य, जंगल एवढंच की, त्यातली माणसं?
कट्टरवादाचे बाळकडू पाजून / पिऊन निर्माण झालेली कडवट पिढी केवळ हिंसेच्या शस्त्रांची भाषा दृढ करताहेत होय. हिंसा झालीय तबरेजची! डॉ पायलची, यादी वाढवत पुन्हा-पुन्हा तेच वेदनेचं काव्य मांडायची लाज वाटू लागली आहे सगळ्या चांगल्या माणसांवर विेशास संपून गेलाय. उरली आहे शिल्लक भिती किंवा गुलामीच्या सवयीची प्रॅक्टीस. शेजाऱ्यांवर प्रेम न करणारी शहाणीसुरती मंडळी रचताहेत निषेधाचे करूणकाव्य. उपाशीपोटाला भाकर न देणारे हात उभे राहताहेत आखलेल्या स्वार्थी छावण्यात नाटकी मुलाला देऊन गायीली जाताहेत मानवतेची सुरेल गाणी... खरंतर कुणालाच, कशासाठी उठायची, पेटायची गरज वाटत नाही मी सुरक्षित आहे, बस्स !
मारणारे कोण होते? यापेक्षा मरणारा ‘आपला’ नव्हता ठीक ! मग बघू नंतरची घाणेरडी मानसिकता तीचा मंगल उदो! जल, जीवन, जंगल, पाऊस, दुष्काळता, यांची चर्चा नाही होत आता केवळ टाईमपासी मनोरंजनातून शमवली जातीय तात्पुरत्या सामाजिकतेची भूक. बीगबॉसच्या घरातून कोण हाकलंल गेलं यावर हॅशटॅग वादळ पसरेल पण ‘भट’ नावाचा प्रामाणिक माणूस डांबला जातोय. व्यवस्थेकडून चर्चा होत नाही क्रीकेटच्या कॉमेंट्रीतून रंगत जातेय संमोहीमी, नटनट्यांच्या खासदार, आमदारांच्या पोरापोरीची लग्न, लफडी- भानगडी चविष्ट होतात पायल मरतेय त्यात इंटरेस्ट नाही वाटत आपल्याला जयभिम म्हणायचं नाही, म्हणून मारला गेलेला पोचिराम कांबळे ते ‘जय श्रीराम’ म्हणून ठेचला गेलेला तबरेज धर्मजात जाणीवा अंत नाही उदय होतोय लख्खपणे... कागद कॅन्व्हास मेंदू रिकामे ठेवा द्वेषजहरचे मदांध जमलेत बरसतील तर मानवतेचा दुष्काळच असेल सभोवार. होय.
पुढे यादी वाढतच जाईल सॉफ्टवेअर पक्क आहे आणि अ‍ॅन्टीव्हायरस आपण नकली, तोकडे, तात्पुरते सुद्धा नाही बाहेर पाऊस पडतोय. पाऊस समृद्धी देईल भितीचे सावट मात्र गडदच आहे आम्ही तबरेज होतोय. ते तज्ञ तरबेज होतायत,
‘‘मसला ये नहीं है के दर्द कितना है,
मुद्दा ये है की परवाह किसको है !’’
- साहिल शेख
9923030668
Post a Comment