आदरणीय जाबीर (रजी.) कथन करतात की, आदरणीय प्रेषित मुहम्मद (स.) जेव्हा प्रवासात निघत तेव्हा सगळ्यांच्या (काफीला) पाठीमागे चालत. कृश, कमजोर लोकांना आपल्या वाहनावरती (उंटावर) बसवून घेत आणि त्याच्यासाठी प्रार्थना करीत असत. (अबु दाऊद) आदरणीय अनस (रजी.) प्रेषिताविषयी आपला अनुभव सांगतात की, प्रेषित (स.) आजारी व्यक्तिची विचारपूस करीत. अंत्ययात्रेमध्ये सामिल होत होते. नोकर आणि गुलामांचे निमंत्रण स्विकारीत. (बहकी)
आदरणीय प्रेषित मुहम्मद (स.) चे जीवन सर्व जगातील मानवांसाठी एक आदर्श मॉडेल आहे. त्याच्या जीवनातील प्रत्येक पैलू त्यांच्या व्यक्तिमत्वाला एक झळाळी, चमक देतो. त्याच्या जीवनातील प्रत्येक क्षण अनुकरणीयच नव्हे तर मानवांसाठी मार्गदर्शन आहे. त्यांचे जीवन एक खुले पुस्तक आहे ज्याच्या प्रत्येक पानावर आम्हाला जीवन जगण्यासाठी प्रकाश आहे जो जीवनाच्या कठीणतम मार्गात सुद्धा मार्गदर्शन करीत असतो. प्रेषिताचे जीवन राजे महाराजासारखे नव्हते तर समाजातील एकत्र सामान्य माणसाच्या जीवनासारखे होते. असामान्य व्यक्तिमत्वाचे सामान्य जीवन होते. समाजातील प्रत्येक मागासाबरोबर ते सहजपणे मिसळत, जेणेकरून त्या सामान्य माणसाला प्रेषित आपलेच आहेत असे वाटावे.
आदरणीय जाबीर हे प्रेषितांचे सहयोगी होते. ते आपल्या अनुभव कथन करतात आणि हा अनुभव प्रवासातील आहे. प्रेषित (स.) जेव्हा प्रवासात निघत तेव्हा त्यांच्या बरोबर पुष्कळ लोक असत. ज्याप्रमाणे अरबस्तानात त्याकाळी लोक जत्थ्यांनी प्रवासाला निघत. जेव्हा हे जत्थे निघत तेव्हा जत्त्थाचा प्रमुख सर्वात पुढे असायचा. पण जेव्हा प्रेषित (स.) प्रवासाला निघत तेव्हा ते जत्थाच्या सर्वात शेवटी राहत. प्रवास करत ह्याला कारण म्हणजे ते सर्व जत्थाधील सर्वांची काळजी घ्यायचे, सर्वांकडे लक्ष द्यायचे, कुणी जत्थ्यामधून सुटला तर नाही ना? ह्याची देखरेख ते स्वत: करायचे. आजारी, कमजोर, वृद्ध लोकांना आपल्या वाहनावरती बसवून घेऊन जात. म्हणजेच ह्या लोकांना वाऱ्यावर न सोडता त्यांची आपलुकीने काळजी घेत. येवढे करून आदरनीय प्रेषित थांबत नसत तर परमदयाळू अल्लाहपाशी त्या सर्व आजारी, वृद्ध लोकांसाठी दुआ (प्रार्थना) करीत. जगात अनेक महापुरुष होऊन गेले पण ह्या पद्धतीने आपल्या सहकाऱ्यांची काळजी घेणारा विरळाच. म्हणून तर त्यांचे सहकारी त्यांचा अत्यंत आदर करीत, त्यांना जावापलीकडे जपत, त्यांच्या आज्ञा तंतोतंत पाळीत. एकदा मशीदीत प्रेषित प्रवचन देत होते, समोर काही लोक उभे होते. प्रेषितांना बसण्यास सांगीतले. ते उभे असलेले तर खाली बसले, परंतु ज्यांनी हे ऐकले ते बसले म्हणजेच मशीदीच्या बाहेर जे लोक होते ते सुद्धा बसले. असे आज्ञापालन व्हायचे. प्रेषितांच्या आदेशाचे ह्याला कारण म्हणजे प्रेषितांचे सर्वाबरोबर प्रेमळ वागणे होय.
दुसऱ्या कथनात प्रेषितांचे दुसरे एक अनुयायी आपला अनुभव कथन करतात. आदरणीय प्रेषित आजारी माणसांची नेहमी विचारपूस करीत. आदरणीय प्रेषित, जेव्हा त्यांना माहीत होई की, क्ष व्यक्ति आजारी आहे, तेव्हा ते स्वत: त्या आजारी व्यक्तिच्या घरी जात. त्याच्या कपाळावर हात ठेवित. त्याला काही सूचना करीत. त्याला धीर देत आणि परतताना त्याच्या आरोग्यासाठी अल्लाहपाशी दुआ करीत. आजारी माणसाची विचारपूस करणे हे सत्कृत्य मानले गेले. प्रेषित नेहमी कामात अग्रेसर राहत. जेव्हा जेव्हा कुणाचा मृत्यू होत असे तेव्हा प्रेषित त्याच्या अंतयात्रेमध्ये स्वत: सामील होत होते. मग तो गरीब असो की श्रीमंत. अंत्ययात्रेत सामील होऊन प्रेषित कबरस्तानापर्यंत जात. मयत व्यक्तिबद्दल अल्लाहशी दुआ करीत आणि मयताचा दफनविधी होईपर्यंत थांबत.
आदरणीय प्रेषित मुहम्मद (स.) चे जीवन सर्व जगातील मानवांसाठी एक आदर्श मॉडेल आहे. त्याच्या जीवनातील प्रत्येक पैलू त्यांच्या व्यक्तिमत्वाला एक झळाळी, चमक देतो. त्याच्या जीवनातील प्रत्येक क्षण अनुकरणीयच नव्हे तर मानवांसाठी मार्गदर्शन आहे. त्यांचे जीवन एक खुले पुस्तक आहे ज्याच्या प्रत्येक पानावर आम्हाला जीवन जगण्यासाठी प्रकाश आहे जो जीवनाच्या कठीणतम मार्गात सुद्धा मार्गदर्शन करीत असतो. प्रेषिताचे जीवन राजे महाराजासारखे नव्हते तर समाजातील एकत्र सामान्य माणसाच्या जीवनासारखे होते. असामान्य व्यक्तिमत्वाचे सामान्य जीवन होते. समाजातील प्रत्येक मागासाबरोबर ते सहजपणे मिसळत, जेणेकरून त्या सामान्य माणसाला प्रेषित आपलेच आहेत असे वाटावे.
आदरणीय जाबीर हे प्रेषितांचे सहयोगी होते. ते आपल्या अनुभव कथन करतात आणि हा अनुभव प्रवासातील आहे. प्रेषित (स.) जेव्हा प्रवासात निघत तेव्हा त्यांच्या बरोबर पुष्कळ लोक असत. ज्याप्रमाणे अरबस्तानात त्याकाळी लोक जत्थ्यांनी प्रवासाला निघत. जेव्हा हे जत्थे निघत तेव्हा जत्त्थाचा प्रमुख सर्वात पुढे असायचा. पण जेव्हा प्रेषित (स.) प्रवासाला निघत तेव्हा ते जत्थाच्या सर्वात शेवटी राहत. प्रवास करत ह्याला कारण म्हणजे ते सर्व जत्थाधील सर्वांची काळजी घ्यायचे, सर्वांकडे लक्ष द्यायचे, कुणी जत्थ्यामधून सुटला तर नाही ना? ह्याची देखरेख ते स्वत: करायचे. आजारी, कमजोर, वृद्ध लोकांना आपल्या वाहनावरती बसवून घेऊन जात. म्हणजेच ह्या लोकांना वाऱ्यावर न सोडता त्यांची आपलुकीने काळजी घेत. येवढे करून आदरनीय प्रेषित थांबत नसत तर परमदयाळू अल्लाहपाशी त्या सर्व आजारी, वृद्ध लोकांसाठी दुआ (प्रार्थना) करीत. जगात अनेक महापुरुष होऊन गेले पण ह्या पद्धतीने आपल्या सहकाऱ्यांची काळजी घेणारा विरळाच. म्हणून तर त्यांचे सहकारी त्यांचा अत्यंत आदर करीत, त्यांना जावापलीकडे जपत, त्यांच्या आज्ञा तंतोतंत पाळीत. एकदा मशीदीत प्रेषित प्रवचन देत होते, समोर काही लोक उभे होते. प्रेषितांना बसण्यास सांगीतले. ते उभे असलेले तर खाली बसले, परंतु ज्यांनी हे ऐकले ते बसले म्हणजेच मशीदीच्या बाहेर जे लोक होते ते सुद्धा बसले. असे आज्ञापालन व्हायचे. प्रेषितांच्या आदेशाचे ह्याला कारण म्हणजे प्रेषितांचे सर्वाबरोबर प्रेमळ वागणे होय.
दुसऱ्या कथनात प्रेषितांचे दुसरे एक अनुयायी आपला अनुभव कथन करतात. आदरणीय प्रेषित आजारी माणसांची नेहमी विचारपूस करीत. आदरणीय प्रेषित, जेव्हा त्यांना माहीत होई की, क्ष व्यक्ति आजारी आहे, तेव्हा ते स्वत: त्या आजारी व्यक्तिच्या घरी जात. त्याच्या कपाळावर हात ठेवित. त्याला काही सूचना करीत. त्याला धीर देत आणि परतताना त्याच्या आरोग्यासाठी अल्लाहपाशी दुआ करीत. आजारी माणसाची विचारपूस करणे हे सत्कृत्य मानले गेले. प्रेषित नेहमी कामात अग्रेसर राहत. जेव्हा जेव्हा कुणाचा मृत्यू होत असे तेव्हा प्रेषित त्याच्या अंतयात्रेमध्ये स्वत: सामील होत होते. मग तो गरीब असो की श्रीमंत. अंत्ययात्रेत सामील होऊन प्रेषित कबरस्तानापर्यंत जात. मयत व्यक्तिबद्दल अल्लाहशी दुआ करीत आणि मयताचा दफनविधी होईपर्यंत थांबत.
Post a Comment